شعر هفته: بعد از میمی حلواتی کتابها

بعد از

پسری یازده ساله اهل حلب
در نگاهش فقط آن چیزها دیگر نیست
– ارگ ، خندق ، سایه های امن ،
“سپس” در هزار حیاط خود –

سالها بعد ، حتی دهها سال ، ممکن است تغییر کند
از تونل طولانی آن منظره دیدن کنید ،
حیاط ، حوض و درختان کاج اطراف
همانطور که در چهاربا ، چهار مسیر انشعاب.

خاطرات کجا پنهان است؟ کاج ها آواز می خوانند.
در زبان ، البته چهار راه وجود دارد.
اگر این کلمه گم شود چه؟ آه کشیدن کاج ها.

گمشده ، پژواک می آید ، گم می شود همانطور که در هوا هستم.
سپس آنها آواز می خوانند ، راه های پاسخ دادن ، آه و آواز
برای یک پژواک ، برای هیچ چیز ، هیچ کس ، هیچ جا.

میمی هلواتی ، نویسنده این شعر ، به مصاحبه کننده خود گفت که او از پرهیز از نوستالژی در کار خود امتناع می ورزد. شاعر چاره ای ندارد – یا نباید داشته باشد – غیر از اینكه به برداشت و احساس خود وفادار باشد و اگر دلتنگی زیربنای آنها باشد ، باید مورد احترام قرار گیرد. این بدان معنا نیست که شعر هلواتی فقط با اشتیاق شخصی به وطن و زادگاهش (تهران ، جایی که او در اوایل کودکی خود در آنجا زندگی می کرد) همراه است ، همانطور که این شعر عنوان از مجموعه غزل های او در سال 2019 نشان می دهد. کلمه ابداعی “بعد” ، که شکاف لغوی انگلیسی را پر می کند ، مفهوم موقت قید “پس” را گسترش می دهد. پسوند “-ness” به معنای حالت یا حالت است. این سکانس از طنین روانشناختی گسترده ای برخوردار است که در آن نوستالژی نقش مشخصی دارد ، اما نه یک نقش.

تجربه خارق العاده “پس” متعلق به “پسر یازده ساله اهل حلب” است که احتمالاً خانه ، خانواده ، کشور و احتمالاً زندگی خود را از دست داده است. او ، یا شبحش ، آنچه را که برای حفاظت و دفاع لازم بود ، به خاطر می آورد ، احساس می کند ، می بیند. اشکال جامد “ارگ ، خندق ، اتاق های سایه امن” نیز دارای افتخار ، عزت و سنت است. راوی شعر آنچه را که پسر می بیند می بیند ، تصاویری از شهر باستان که “نگاه هزار یاردی” خود را در دست دارد. آسان است که در “حیاط” قرار بگیرید و کلمه دیگری “سال” را بگذارید و یک نگاه طولانی تر به عقب را تصور کنید. و با پیشرفت شعر می توان تصور کرد که کودک لزوماً محدود به لحظه فعلی نیست: او ممکن است به یک دوره تاریخی زودتر تعلق داشته باشد و فضای وسیع تری از آرزو را بداند.

اگرچه به اندازه باغ اسلامی چهار وجهی متقارن نیست ، اما سان پترراهان وقتی به دو رباعی و دو تراس تقسیم می شود ، شباهت رسمی به آن دارد. باغ دیواری نشان دهنده بهشت ​​توسط یک مسیر مرکزی به چهار باغ جداگانه تقسیم شده است. بنابراین تقریباً شکل آن را در صفحه دیدیم وقتی در رباعی دوم حس ضرر عمیق تر شد. حالا “سال ها بعد” قهرمان داستان می تواند اقدامی انجام دهد: “او می تواند برگردد” و تصاویر را ببیند چهارباغ.

به نظر می رسد این باغ نمادی از دوره شکوفایی تمدن اسلامی است که حاوی آن در یک کلمه است ، همانطور که تخریب این فرهنگ می تواند توسط یک کلمه ایجاد شود – نام مکانی ، مانند “حلب”. این پسر بچه ارگ ​​بزرگی از قرن دوازدهم را می بیند ، اما غربی غربی می تواند در تصاویر فقط تصاویر جنگ داخلی ، بی رحمی و ویرانی را پیدا کند.

شش خط آخر ما را به منظره صوتی باغ می رساند. کاجهای او آه می کشند و کلمه “گم شده” را تکرار می کنند. ساده لوحانه ، راه ها از زبان صحبت می کنند. اما اگر این کلمه گم شود چه؟ کاجها آه می کشند. “صدای شعر ، که حالا شاید پسرانه باشد ، پس از آن جمله شبحگونه ادامه دارد و ادامه می یابد:” گمشده ، پژواک می آید ، گم می شود همانطور که در هوا هستم. ” که در تضاد با خاطرات سخت قبلی است: “سپس آواز بخوان ، مسیرها مسئول هستند ، آه می کشند و آواز می خوانند / برای هیچ چیز ، برای هیچ کس ، هیچ کجا”.