[ad_1]
آ یک پری آلو قند کوبایی ، یک ارواح ارواح ، یک حماسه نظامی روسیه ، دو زن که در یک حلقه بوکس به یکدیگر نگاه می کنند – شما هرگز نمی دانید در فصل دیجیتال باله ملی انگلیس چه اتفاقی خواهد افتاد. پنج فیلم و سبک مفهومی آخر به طور متوسط هر کدام 15 دقیقه هستند که باعث می شود بسیار مهم تر از اکثر فیلم های کوتاه در دوران کوید باشند. این تلاشی برای رقص معنادار و همچنین استعداد بصری است. در برخی از مواقع روی صحنه صدا می کنند اما تاکنون فیلم ها هفته ای یک بار پخش می شوند.
این فیلم ها در استودیوی خود ENB فیلمبرداری شده اند و بیشتر شبیه رقص هستند تا فیلم های رقص ، اما هنوز هم با خلاقیت از فضای کارگردانانی که بیشتر از تبلیغات و فیلم های پاپ می آیند استفاده می شود. ساده ترین – اولین ، “Take Five Blues” توسط استینا کوئوسبور. با گرما و سرگرمی ، رقصندگان از ضبط های غیر استاندارد “Take Five” ، نوازنده ویولون ، “Nigel Kennedy” و کنسرتوی دوگانه باخ ، برمی گردند. ترکیبی از موسیقی جاز و کلاسیک در زوایای ناخوشایند جذاب رقص منعکس می شود. این حالت بداهه نوازی و دقت روش است. در جهت شان جیمز گرانت انرژی وجود دارد ، اما او همیشه به تنظیم رقص احترام می گذارد.
فیلم دیگری که کاملاً توسط طراح رقص استفاده شده است ، “پژواک راسل ملیفانت” است (دریافت شده در 14 دسامبر) به کارگردانی مایکل نان و ویلیام تراویت. این همانند کارهای اخیر مالیفانت برای شرکت خودش است: پیش بینی های درخشان توسط طراح پانایوتیس تاماراس ، شش رقصنده در مسیرهای مراقبتی ، کندی از پیچ بازوی شسته شده توسط امواج نور و سایه. برای Maliphant این یک انحراف نیست ، اما اگر شما از باله کلاسیک می آیید ، این یک انتقال قابل توجه به رقصی است که توسط انرژی ، بافت و نور هدایت می شود.
اولین اثر انگلیسی “مهربانی بی معنی” یوری پسوخوف (موجود در تاریخ 30 نوامبر) استعداد او را در نثر رقص کلاسیک با عبارات بنفش ، بازیگوش و عاشقانه نشان می دهد. این اثر براساس “زندگی و سرنوشت” واسیلی گروسمن ساخته شده است ، رمانی حماسی از جنگ جهانی دوم که نمی توان آن را به رقص 13 دقیقه ای کشاند. ساختن فیلم توماس جیمز می تواند حواس شما را از جریان رقص پرت کند ، اما زیباست که با استفاده از هر سایه و بافت در پالت سیاه و سفید آن نگاه کنید.
جیمز همچنین کارگردانی فیلم “Laid on Earth” ساخته سیدی لاربی چارکاوی را نیز بر عهده دارد (موجود در 7 دسامبر) – فیلمی که ما را از استودیوی رقص دور می کند و آن را به یک مجموعه جمعی از جمجمه ها ، زمین غبارآلود و عبور بین زنده و مرده تبدیل می کند. او یک آدامز بسیار زیبا و گرانبها دارد که از دنیای زیرین بیرون می آید ، حرکت او در منحنی های حرکت شبیه چمباتمه مانند لیس زدن آخرین قطعات از یک کاسه. و ما “گریه” Dido ، مخرب ترین آهنگ بستر مرگ را می شنویم ، زمانی که اجساد Erina Takahashi و James Streeter مانند یک انگور در هم می آمیزند.
فینال فصل نشاط – “حماقت خنده دار” ساخته آریل اسمیت (به کارگردانی امی بکر-برنت ، 21 دسامبر دریافت شد). واضح است که اسمیت 24 ساله باید تحت نظر باشد. او با متیو بورن کار کرده است و می توانید ببینید که چگونه آنها هماهنگ خواهند بود: او تماشای آسان ، بازگشت به هالیوود قدیمی را ارائه می دهد ، اما همیشه با احترام. موسیقی ملودی های کلاسیک است (والتز اشتراوس ، فندق شکن چایکوفسکی) ، که توسط ریتم های کوبایی تغییر شکل داده است و اسمیت همان حس تحریف هوشمندانه و شوخ طبع کلاسیک ها را از سایه های مخدوش لباس هایش به فیلم های عجیب و غریب الهام گرفته اش می آورد.
در مجموع ، فصل پیشنهادی بسیار غیر قابل پیش بینی است که رقاصان را به مکان جدیدی می کشاند – نمونه خوبی از خلاقیت ناشی از دوران سخت.
[ad_2]